बेवडा आहे; पण तेवढा नाही!
माझं नाव नितीन. मी एक दारुड्या आहे किंवा I am Nitin. I am alcoholic. शब्द कितीही बदलले, तरीही ते ऐकायला, वाचायला आणि लिहायलाही विचित्र, अवघड वाटतील.
मलाही ते मान्य करायला खूप अवघड होते. एखादी चांगली गोष्ट लगेच मान्य होते. तो हुशार आहे, तो छान पोहतो, तो आज्ञाधारक आहे, वगैरे वगैरे; पण कटू सत्य पचायला जड जाते.
मी माझी खरी गोष्ट सांगणार आहे. मी सदाशिव पेठेत राहायला होतो. घरचे वातावरण पुढारलेले होते. कडक नियम, बंधने, सोवळे-ओवळे नव्हते. माझे लहानपण लाडात गेले. आई-वडिलांनी कुठलीही झळ पोहोचू दिली नाही. धाकटा असल्याने खूप लाडका होतो. सर्व वस्तू दोघांना (भावांना) एकदमच घ्यायचे. माझा स्वभाव हट्टी आणि धूर्त. कोणाकडे, कधी आणि कसा हट्ट करायचा हे अचूक हेरत असे.
घर-शाळा-घर असे दिवस जात होते. चांगला खेळाडूही होतो. माझ्या घरी पत्त्यांचा सोशल क्‍लब होता. पत्ते, नॉनव्हेज, सिगारेट, मद्य निषिद्ध नव्हते. पाचवीत असताना पहिल्यांदा बिअरची चव चाखली. सहावीत सिगारेट ओढली. वाईट सवयी, गोष्टींचे मला आकर्षण होते. सिगारेटचे घरी कळल्यावर शिक्षा झाली. त्यानंतर चोरून ओढू लागलो.
जसा एका दिवसात लहानाचा मोठा झालो नाही, तसा एकदम मद्यपीही झालो नाही. माझे व्यसन हळूहळू; पण निश्‍चितपणे वाढत होते. मला वाटे माझा "कोटा' (स्टॅमिना) जास्त आहे.
घरात चोऱ्या सुरू झाल्या. वाईट सवयींचा अतिरेक होता. चांगल्या गोष्टींमध्ये सातत्य नव्हते. वृत्ती धरसोडीची. कष्टांचा अभाव, खोटेपणा, चालढकल, सत्यापासून दूर पळायची वृत्ती, सहजतेने सगळे काही मिळावे ही इच्छा. दिवस जात होते. माझ्या प्रत्येक इच्छेला घरचे प्रतिसाद देत होते. इच्छा जॉकी होण्याची, केटरर होण्याची, व्हेटर्नरी डॉक्‍टर होण्याची, इलेक्‍ट्रिशियन होण्याची, हॉटेल काढण्याची, बिल्डर होण्याची आणि पोल्ट्री काढण्याचीही!
आई-वडिलांनी कष्टाने मिळविलेला वाडा विकून माझ्या हातात बरेच पैसे आले. त्यावेळी जिच्यासोबत फिरत होतो, त्या मुलीशी लग्नही झाले.
पैसे आल्यावर अनेक व्यवसाय केले. ते सारे बुडाले. बायको हे सगळे सहन करत होती. व्यसने वाढतच होती. कर्जे काढत होतो. चांगले मित्र, नातेवाईक दुरावले. माझी बायको हे सारे कुठे बोलू शकत नव्हती. तिची आतल्याआत ओढाताण होत होती. माझे वाढते व्यसन पाहून तिची काळजी वाढत होती. काय उपाय करावेत, हे कळत नव्हते. ती गांगरून गेली. त्याविषयी आमच्यात चार भिंतीत चर्चा व्हायची. कधी चिडून, कधी अबोला धरून, कधी रुसून तर कधी प्रेमाने; पण सारे व्यर्थ होते.
या सर्वांचा अतिरेक झाला. शेवटी अर्थार्जनाचे कोणतेही साधन नसताना आणि पदरी लहान मुलगी असतानाही तिने मन घट्ट करून मला घराबाहेर काढण्याचा कठोर निर्णय घेतला आणि अमलातही आणला.
तो दिवस होता 21 मार्च 2004. हा माझा पुनर्जन्म होता, असं मला आज निश्‍चितपणे वाटतं. माझा मित्र AA , "अल्कोहोलिक ऍनानिमस'चा सभासद आहे, हे माझ्याकडून कधीतरी बायकोला समजलं होतं. तिनं त्याच्याशी संपर्क साधला. त्यानं मला AAचा संदेश दिला.
मी AAच्या सभेला हजर राहिलो. तिथं माझं प्रेमानं, आपुलकीनं स्वागत झालं. त्यांनी मला इतिहास विचारला नाही. फक्त अतिरिक्त मद्यपान हा प्रॉब्लेम असेल, तर तू योग्य जागी आणि योग्य वेळी आला आहेस, अशी खात्री दिली. आज तुझ्याकडे जे आहे, ते शंभर टक्के जाणार नाही. जे पूर्वी गमावलंस ते परत येईल याची खात्री नाही; पण यापुढचं आयुष्य शांततेत जाईल, अशी त्यांची गॅरंटी होती.
मी पहिल्या दिवसापासूनच तिथं रमलो.
रमला तो मद्यापासून दूर थांबला!
AAमध्ये मला कानमंत्र मिळाला, "फक्त आजचा दिवस.' कारण मी भूतकाळ बदलू शकत नाही, भविष्यकाळ माहीत नाही. माझ्या हातात फक्त आजचा दिवस आहे. तो नीट सांभाळायचा. तिथे मला जिवाभावाचे मित्र मिळाले. सर्वांची वेदना सारखीच होती. एक एक दिवस सभेला जाता जाता आठवडा, महिना, वर्षे उलटली. मद्यापासून दूर झाल्यावर वास्तवता पाहून हादरून गेलो; पण सभेचा आधार, मित्रांचे अनुभव या जोरावर परिस्थितीशी जुळवून घेऊ शकलो. अशीच एक दिवस सिगारेट थांबली.
हळूहळू विश्‍वास परत येऊ लागला. व्यवसायात लक्ष घालू लागलो. कष्टांची तयारी झाली. प्रामाणिकपणा वाढला. मला माझी खरी लायकी, खरी कुवत कळली. मी ती मान्य केली.
माझ्यातले दोष कळू लागले. ते कमी करण्याचा प्रामाणिक प्रयत्न करू लागलो. घर, व्यवसाय, AA अशा त्रिकोणात वावरतो. निसरड्या जागी (बार, पार्ट्या) जात नाही.
अल्कोहोलिक ऍनानिमसच्या सभांचे, तिथल्या बांधवांचे, त्यांच्या अनुभव कथनांचे, अनेक अनुभवसिद्ध पुस्तकांचे माझ्यावर उपकार आहेत. त्याची मला जाणीव आहे. मला जे काही मोफत, कुठलाही खर्च न करता मिळाले आहे, ते माझ्यासारख्या बांधवांना मिळावे, म्हणून हा छोटा प्रयत्न. यश मिळेल का नाही, हे सांगता येत नाही; पण प्रयत्न सोडू नका, ही शिकवण मनात रुजली आहे.
मी माझ्या बायकोचा, मुलीचा आभारी आहे. तिनं मला घराबाहेर काढलं नसतं आणि AAचा संदेश दिला नसता, तर आज मी तसाच व्यसनी असतो. वेडा झालो असतो किंवा मेलो असतो.
भारतात पन्नाशीत पोचलेली अल्कोहोलिक ऍनानिमस (AA) ही संघटना पुण्यातही जोमानं काम करत आहे. व्यसनमुक्तीचं ध्येय असलेल्या या संस्थेची एक जनजागरण सभा आज यशवंतराव चव्हाण नाट्यगृहात संध्याकाळी सहा ते आठ वाजता होणार आहे. एका "नितीन'नं त्याची खरीखुरी गोष्ट सांगितली आहे.
आपल्या आजूबाजूला असे नितीन असतील तर त्यांनाही हा मार्ग दाखवायला हवा...
संबंधित बातमी वाचण्यासाठी येथे क्‍लिक करा.
मलाही ते मान्य करायला खूप अवघड होते. एखादी चांगली गोष्ट लगेच मान्य होते. तो हुशार आहे, तो छान पोहतो, तो आज्ञाधारक आहे, वगैरे वगैरे; पण कटू सत्य पचायला जड जाते.
मी माझी खरी गोष्ट सांगणार आहे. मी सदाशिव पेठेत राहायला होतो. घरचे वातावरण पुढारलेले होते. कडक नियम, बंधने, सोवळे-ओवळे नव्हते. माझे लहानपण लाडात गेले. आई-वडिलांनी कुठलीही झळ पोहोचू दिली नाही. धाकटा असल्याने खूप लाडका होतो. सर्व वस्तू दोघांना (भावांना) एकदमच घ्यायचे. माझा स्वभाव हट्टी आणि धूर्त. कोणाकडे, कधी आणि कसा हट्ट करायचा हे अचूक हेरत असे.
घर-शाळा-घर असे दिवस जात होते. चांगला खेळाडूही होतो. माझ्या घरी पत्त्यांचा सोशल क्‍लब होता. पत्ते, नॉनव्हेज, सिगारेट, मद्य निषिद्ध नव्हते. पाचवीत असताना पहिल्यांदा बिअरची चव चाखली. सहावीत सिगारेट ओढली. वाईट सवयी, गोष्टींचे मला आकर्षण होते. सिगारेटचे घरी कळल्यावर शिक्षा झाली. त्यानंतर चोरून ओढू लागलो.
जसा एका दिवसात लहानाचा मोठा झालो नाही, तसा एकदम मद्यपीही झालो नाही. माझे व्यसन हळूहळू; पण निश्‍चितपणे वाढत होते. मला वाटे माझा "कोटा' (स्टॅमिना) जास्त आहे.
घरात चोऱ्या सुरू झाल्या. वाईट सवयींचा अतिरेक होता. चांगल्या गोष्टींमध्ये सातत्य नव्हते. वृत्ती धरसोडीची. कष्टांचा अभाव, खोटेपणा, चालढकल, सत्यापासून दूर पळायची वृत्ती, सहजतेने सगळे काही मिळावे ही इच्छा. दिवस जात होते. माझ्या प्रत्येक इच्छेला घरचे प्रतिसाद देत होते. इच्छा जॉकी होण्याची, केटरर होण्याची, व्हेटर्नरी डॉक्‍टर होण्याची, इलेक्‍ट्रिशियन होण्याची, हॉटेल काढण्याची, बिल्डर होण्याची आणि पोल्ट्री काढण्याचीही!
आई-वडिलांनी कष्टाने मिळविलेला वाडा विकून माझ्या हातात बरेच पैसे आले. त्यावेळी जिच्यासोबत फिरत होतो, त्या मुलीशी लग्नही झाले.
पैसे आल्यावर अनेक व्यवसाय केले. ते सारे बुडाले. बायको हे सगळे सहन करत होती. व्यसने वाढतच होती. कर्जे काढत होतो. चांगले मित्र, नातेवाईक दुरावले. माझी बायको हे सारे कुठे बोलू शकत नव्हती. तिची आतल्याआत ओढाताण होत होती. माझे वाढते व्यसन पाहून तिची काळजी वाढत होती. काय उपाय करावेत, हे कळत नव्हते. ती गांगरून गेली. त्याविषयी आमच्यात चार भिंतीत चर्चा व्हायची. कधी चिडून, कधी अबोला धरून, कधी रुसून तर कधी प्रेमाने; पण सारे व्यर्थ होते.
या सर्वांचा अतिरेक झाला. शेवटी अर्थार्जनाचे कोणतेही साधन नसताना आणि पदरी लहान मुलगी असतानाही तिने मन घट्ट करून मला घराबाहेर काढण्याचा कठोर निर्णय घेतला आणि अमलातही आणला.
तो दिवस होता 21 मार्च 2004. हा माझा पुनर्जन्म होता, असं मला आज निश्‍चितपणे वाटतं. माझा मित्र AA , "अल्कोहोलिक ऍनानिमस'चा सभासद आहे, हे माझ्याकडून कधीतरी बायकोला समजलं होतं. तिनं त्याच्याशी संपर्क साधला. त्यानं मला AAचा संदेश दिला.
मी AAच्या सभेला हजर राहिलो. तिथं माझं प्रेमानं, आपुलकीनं स्वागत झालं. त्यांनी मला इतिहास विचारला नाही. फक्त अतिरिक्त मद्यपान हा प्रॉब्लेम असेल, तर तू योग्य जागी आणि योग्य वेळी आला आहेस, अशी खात्री दिली. आज तुझ्याकडे जे आहे, ते शंभर टक्के जाणार नाही. जे पूर्वी गमावलंस ते परत येईल याची खात्री नाही; पण यापुढचं आयुष्य शांततेत जाईल, अशी त्यांची गॅरंटी होती.
मी पहिल्या दिवसापासूनच तिथं रमलो.
रमला तो मद्यापासून दूर थांबला!
AAमध्ये मला कानमंत्र मिळाला, "फक्त आजचा दिवस.' कारण मी भूतकाळ बदलू शकत नाही, भविष्यकाळ माहीत नाही. माझ्या हातात फक्त आजचा दिवस आहे. तो नीट सांभाळायचा. तिथे मला जिवाभावाचे मित्र मिळाले. सर्वांची वेदना सारखीच होती. एक एक दिवस सभेला जाता जाता आठवडा, महिना, वर्षे उलटली. मद्यापासून दूर झाल्यावर वास्तवता पाहून हादरून गेलो; पण सभेचा आधार, मित्रांचे अनुभव या जोरावर परिस्थितीशी जुळवून घेऊ शकलो. अशीच एक दिवस सिगारेट थांबली.
हळूहळू विश्‍वास परत येऊ लागला. व्यवसायात लक्ष घालू लागलो. कष्टांची तयारी झाली. प्रामाणिकपणा वाढला. मला माझी खरी लायकी, खरी कुवत कळली. मी ती मान्य केली.
माझ्यातले दोष कळू लागले. ते कमी करण्याचा प्रामाणिक प्रयत्न करू लागलो. घर, व्यवसाय, AA अशा त्रिकोणात वावरतो. निसरड्या जागी (बार, पार्ट्या) जात नाही.
अल्कोहोलिक ऍनानिमसच्या सभांचे, तिथल्या बांधवांचे, त्यांच्या अनुभव कथनांचे, अनेक अनुभवसिद्ध पुस्तकांचे माझ्यावर उपकार आहेत. त्याची मला जाणीव आहे. मला जे काही मोफत, कुठलाही खर्च न करता मिळाले आहे, ते माझ्यासारख्या बांधवांना मिळावे, म्हणून हा छोटा प्रयत्न. यश मिळेल का नाही, हे सांगता येत नाही; पण प्रयत्न सोडू नका, ही शिकवण मनात रुजली आहे.
मी माझ्या बायकोचा, मुलीचा आभारी आहे. तिनं मला घराबाहेर काढलं नसतं आणि AAचा संदेश दिला नसता, तर आज मी तसाच व्यसनी असतो. वेडा झालो असतो किंवा मेलो असतो.
भारतात पन्नाशीत पोचलेली अल्कोहोलिक ऍनानिमस (AA) ही संघटना पुण्यातही जोमानं काम करत आहे. व्यसनमुक्तीचं ध्येय असलेल्या या संस्थेची एक जनजागरण सभा आज यशवंतराव चव्हाण नाट्यगृहात संध्याकाळी सहा ते आठ वाजता होणार आहे. एका "नितीन'नं त्याची खरीखुरी गोष्ट सांगितली आहे.
आपल्या आजूबाजूला असे नितीन असतील तर त्यांनाही हा मार्ग दाखवायला हवा...
संबंधित बातमी वाचण्यासाठी येथे क्‍लिक करा.
Vachayla bhayanak vaatte. Pan samajatle he satya ahe. Te swikarle pahije. Gharagharat ase prashna aahet. AA sarkhi sanstha te sodavinyache pramanik prayatna kaarit aasel tar tyana protsahan dile pahije.
This all is happening only because of higher incomes at very young age. There are many NITINs in our society. Why to blame them only. Take example of this Nitin. When he was spending his money, his wife should have taken a drastic step at that time only it is quite likely that Nitin would have realized his mistake then and then. I would not blame him alone. Take example of recent incidence in Pune i.e. REV Party. Are we really serious about such issues? Frankly speaking we are not that serious. We are not interested in the things happening at next door. So more and more Nitins are likely to be there in our society.
Who cares? If they don't have brain; it's their problem. Why should anybody spend his/her time for improving such third-class ruined kids? Let them ruin themselves. After all, suicide is a personal thing, isn't it?
well done nitin... all the best for your future...
I think NEO should understand that this NITIN is not asking any help or any sympathy. He is sharing his thoughts becuse he wants others like him should learn a lesson. Alcoholism is a social problem. Alcoholism has gripped not only lower income group, but higher income group also. The only difference is that we can easily see the drunkard poor on the road and lable them Third Class. What about the FIRST CLASS who goes to the Pub, rave party, dance bars?
Dear Anonymous of August 30, 2007 2:33 PM,
When I say "Third Class", I am saying for so called lower, middle and upper class too. A drunkard is a third class entity. Period. Infact, a drunkard from a lower class is lot much bearable (and prone to sympathy) than one from higher class. (Example: Salman Khan and his SUV incident). The point is not this. The point is, why should a civilised society spend it's efforts in teaching somebody something which they already know. Do you think this Nitin never heard about alcoholism until he became alcoholic? He is an educated guy from a pretty decent family (probably!) What undoing he has done is because of himself. And he has just came out of it. It's nothing heroic. We would have to pat him if he brings out ten more Nitins out of this habit.
Dear Neo,
I appreciate your feeligs. Once for my fried I went to AA. I found that there are many NITIN, who r really doing good work for bringing more NITIN's out of there habit. They r keeping regular follow-up with the new comer and help him to stop his habit.
chaangla lihilela ahes,keep it up